WINDA DO NIEBA

  Żyła we wsi fest pobożno parafijanka, Terezyjo miała na miano. Wiyncy czasu przesiadowała w kościele niż w dōma. Godali ô ni, że mo bzika, a ôna se myślała, że je nejbardzi pobożnōm. Nejwiynkszo ûtropa mioł ś niōm kościelny, bo we wieczōr jak trza było zamykać kościōł, Terezyjo fōrt w nim siedziała. Na dodatek boł sie, że skyrs ni tyn stary drzewiany kościōł jeszcze kiedyś wygore, bo rozpolała świyczki jedna za drugōm. Klynczała przed świyntym Jantoniczkiym i rzykała bez umiaru. Wkurzōny kościelny skrōł sie roz za świyntym i chcioł posłōchać, ô co to tela rzyko, a że rzykała na głos, tōż wszystko słyszoł. Kościelny kombinowoł, co by ji zrobić na złość, by jōm stamtōnd wykurzić, ale jakosi nic mu do głowy nie przichodziło. Ale kiedy zaczła pytać Jantoniczka, by sie mōgła kiedyś dostać do nieba bez umiyranio, ale żywo, zacznōł kombinować. Kie ciyngiym Terezyjo napolała świyntego, kościelny nie wytrzimoł i sie ôdezwoł zza figury.
– To sie do załatwić! - rzeknōł zmiyniōnym głosym.
– Naszła mie już wōntpliwość, czyś je chocioż poświyncōny, ale widza, żeś naprowda świynty. Tōż mōm ôgrōmne szczyńści. Jyno jakōż tam wyleza, dyć niebo je wysoko, a takij drabiny ni mōmy? - zaczła sie starać na dobre. - Mierzi mie to ôkropnie.
– Ni ma sie ô co starać. Jo to załatwia! – ôdpowiado ji kościelny, niby jako Jantoniczek.
– Na jakōż?
– Jutro ô siōdmej we wieczōr być tu gotowo! – rozkozoł babie.
   Tōż wystrzeliła z tego kościoła, jakby sraczki dostała. Drōgōm sie nachalatała.
– Wiela czasu mi nie zostało, a przeca musza piyknie wyglōndać. Co jo se ôbleka?
– Kościelny bez cały wieczōr kombinowoł, jako jōm załatwić. Musioł cosik na gibko wymyśleć. Poszoł do kopidoła i ôrganisty i godo: chłopy, musicie mi pōmōc. Deliberowali przy flaszcee, aż pospołu ôbmyślili co i jak.
   Przyszykowali se taki wielki kosz, ôgrabczok ze stodoły, zaniōśli go na pawłacz, a ś nim dwa mocne powrozy. Farorz kożdego dnia nie ôdprawioł mszy, bo mioł inszo parafio i tam na farze miyszkoł, tōż jim to pasowało. Z rana wszystko było narychtowane. Jak przyszoł czas, kościelny skrōł sie zaś za figurōm i czako na Terezyjo. Przyszła prosto ku Jantoniczkowi i prawi:
– Joch je gotowo, a ty świynty Jantoniczku załatwiōł żeś, coś ôbiecoł?
– Nejprzōć musisz sie rozłōnczyć z tym światym i rozliczyć ś nim na dobre.
– Ja, ja, jo już to zrobiłach.
– Ale bez to twoji wniebowziyńci mocka ludzi straci na tym. Coś by sie na lepsze noleżało ôrganiście, kościelnymu, kopidołowi i mie też – odezwoł sie Jantoniczek.
– Ja, ja. Mōm cosik piniyndzy na drōga, ale wszystkich ze sobōm nie wezna. Cosik wōm zostawia. Ale jakōż sie tam dostana?
– Już je wszystko gotowe.
  W tym czasie kopidoł z ôrganistōm spuścili z pawłacza ôgrabczok ôbstrojōny kwiotkami.
– Winda niebiesko już czako pod pawłaczym. Styknie dō ni wlyźć.
   Baba poleciała i wgramoliła sie do ôgrabczoka. Kościelny doł sygnał i zaczli jōm ciōngnōnć do wyrchu. Szło to pomału, bo chłopy byli starzi i brakowało jim już sił.
– Nie poradziłaby ta winda prziśpieszyć? Ciōngnijcie świyńci Anieli, ciōngnijcie!
– Jeszcze żeś sie ziymsko istoto nie rozliczyła z tymi, ô kierych żech spōmnioł.
   Baba chynyła na kościōł pora gorści piniyndzy.
– Ale na pawłacz też trza ciepnōć cosi ôrganiście.
   Zrobiła to, a te dwa starziki ô mało sie nie rozforskli ze śmiychu, jednōm rynkōm zatykajōm pyski, a drugo była za słabo. Nie dali rady utrzimać kosza. Powrōz zacznōł ôbjyżdżać i w kōńcu go puścili. Winda spadła z hōkiym, ale babie nic sie nie stało. Zanim wygramoliła sie nazod, kościelny ôbleczōny w dłōgi burnus pozbiyroł piniōndze, a ci dwa na pawłaczu slyźli na dōł.
   Baba sie jakosi pozbiyrała i wystrzeliła cało ôszołomiōno na kierchōw i dali ku chałpie.
– Dziadowski mi taki świynty, co chcioł mie mortwo do nieba ôdstawić! - chalatała.
   W kościele przestała przesiadować po całych dniach. Chłopy mieli trocha ûciechy. Jyno jak kościelny wyspowiadoł sie farorzowi, tyn ni mōg tego przeboleć i kiedyś zawołoł se kościelnego na bok. Musioł mu ôpowiedzieć wiela zarobili.
– Ale ô mnie żeście nie pomyśleli! - rzeknōł zawiedzōny.

 

 Nie poradziłaby ta winda przyśpieszyć? Ciōngnijcie, świyńci Anieli, ciōngnijcie!