PIES NA KRÓLIKI

   Ôdwiecznōm łutropōm na Ślōnsku były ôstudy miyndzy sōmsiadami. Jak ni klachy, zowiść, to jaki inksze przipadki. Tacy Kolorze mieli suka Lotka, fest szprytno jak na takigo czornego kyrczka, co sie bez przerwy plōntoł pod szłapami. Ale czuch miała ganc dobry. Ćwikowoł jōm Ludwas, jeszcze nieżyniaty, kierymu w łepie bez przerwy coś szumiało. Łubzduroł se, że wyćwiczy Lotka na hazoki, kierych pełno gōniło po naszych hōtniokach (łōnkach na starych stawach, kaj kiesi wytopiano rudowa na zielazo) i łudało mu sie jōm wytresować. Ale Lotka, jak to pies, było ji jedno czy gōni zajōnca, czy krōlika. Znodła se krôliczok u sōmsiadōw, takigo Ôfilka i tam ôbzajtowała i czakała, aż gdoś nie dōmknie dwiyrek ôd kloty. I Lotka miała szczyńści. Staro krōlica kańś wymloła, ale młode wszystki wychytała i poprzinosiła se do swojij budy.
   Pech chcioł, że z tym ôstatnim krōlikym ujrzoł jōm sōmsiod. Psa nie dogōniōł, bo ledwa trzimoł sie na nogach; taki chudzielec, skōra i kości. Ale przeca Lotka była znano z rabczykowanio miyndzy sōmsiadami. Poszoł z pyskiym nazdać do rozumu Ludwasowi. A tyn sie jyno wyśmioł z chłopa i w żywe ôczy zaprzōł. Padoł, że jego pies utropkōw na zdechniyniu nie chyto.
– Wiysz, Ludwas, jo cie jeszcze dopadna we swoji pazury i wtedy mie popamiyntosz!
– Na cōż byście mi zrobili, poklepali po ramiyniu, bo ciepnōć sie na mie ni mocie szans. Trza dopowiedzić, że Ludwas też bōł cherlokiym, prawie takim jak Ôfil, jyno dużo młodszym.
– Jeszcze łuwidzymy. Na zwierzyńciu nie byda sie mściōł, bo grzych znyncać sie na stworzyniach boskich.
   Ludwas zaśmioł sie na cały pysk jak Jantōniōw kōń, kiery łuwidzioł rukzak z ôwsym.
– Jyno nie rzej zawczasu
– ôdgryzł sie mu Ôfilek
– bo jo cie dopadna.
– Wiycie, musicie se szpary miyndzy deskami krōliczoka pozatykać, bo wōm wasze cherloki na pewno wymloły do Stanikowej kōńczyny sie napaść. Tam jich szukejcie!
– Na ty smarkoczu bydziesz sie z mojich krōlikōw wyśmiywoł. Jak cie mazna krykōm, to ci ziebra połōmia.
   Ludwas rychtyk zarzoł jak straro szkapa, kiero ̉ôwies wyczuła, a sōmziod poszoł wściekły ku chałpie.
   Na codziyń, jak sie spotykali, Ludwas wystrzyrzoł zymby i śmioł sie szyderczo ha, ha, ha!
   A Ôfilek krziwiōł wtedy macha i zgrzitoł ôstatnimi zymbami, aż z piyńciu metrōw było słychać. I tak nadeszoł grudziyń. Ôfilek by mōgł se teraz zbijać krōliki na świynta, a tu nic. Samica trza zostawić na plymia na prziszły roku.
   Świynta coroz bliży na karku. Ludwas ze szwagrym spuszczali stowek z rybami. Te piykniejsze kapry ôdkłodali do ôsobnej waniynki, by potym puścić nazod do stowka na sztrych. Jeszcze kasarkiym wybiyrali karaski i roztōmańte mintrusy i ani nie dali se pozōr, jak zza krzokōw wylozł z wiadrym Ôfilek i matki ôdłożone na sztrych wpakowoł do niego.
   Tu łujrzoł go Ludwas i bōłby mu nakopoł do zadku, ale dyć bōta nie poradziōł ze szlomu wyciōngnōć, jyno boso noga, bo hōnuca została w pojszodku.
– Szwagier, chytej tego złodzieja, kiery nōm kapry podwyndziōł!
– wołoł na pōmocnika.
– Jakigo złodzieja – przypytowoł sie szwagier.
   Ale Ôfilek ani sie nie krōł. – Powiedzioł żech ci, że cie jeszcze dopadna. To je za te krōliki, kiere wasza Lotka mi wychytała! – wystyrczōł łeb zza młodej wiyrzby i ze śmiychym poszoł ku chałpie.
– Na ty szwobie, za twoji myszy żeś wiadro kaprōw łukrodł!
– Do dzisiejszego dnia by ś nich kormiki urosły. Niech ci ćwikowano Lotka kaprōw w rzyce nachyto.
   I tak to było z tymi sōmsiedzkimi konszachtami. Dzisio już ni ma ani Ôfilka, ani Ludwasa, a na ryby sie na torg jedzie. Ale to ni wszystki przigody z Ôfilkym.

  – Na ty szwobie, za twoji myszy żeś wiadro kaprōw łukrodł?
  – Niech ci ćwikowano Lotka kaprōw w rzyce nachyto!